Evenementen
Bonte wever 27Mc samen sterk naar Bonte wever
Finding your local time...
42 Days
Op maandag 30 oktober was het dan zover, haar op de kam, spullen in
de auto, gank nog even een sjaal en paraplu pakken. Je weet het maar
nooit hier met het weer. Belooft een gure week te worden als we
opperdan gaan. Met een auto vol met koffers en bingo prijzen en
bingocomputer. Niet wetende dat vele prijzen ook weer mee terug
zouden gaan, hier later meer over. Op naar de meeuwenlaan, want ja
Breure moest ik ook nog in laden, hoe vaak ik heb moeten aan horen “ik
ben patiënt he”, dus voorzichtig aan met me, nu ja dat is mij wel
toevertrouwd. Met een kleine 50 km per over de bulten Urk uit, niet zo
harde mopperde Breure. Ik zeg tegen Breure, dat staat op dat bord
immers. De dames hadden achterin nergens in, die zaten zo lekker te
praten en te lachen. Was nog even langs het soetendal geweest voor een
lekkere zak toffees speciaal voor Breure, binnen 5 minuten had ik beet,
gebit eruit en knaken om een toffee er vanaf te moren.
Het Station MEBO 4
Ik was deze keer bij Marten en Janneke aanbeland op de Frisostraat nr
60, hun baknaam is de MEBO 4 vernoemd naar het hondje wat ze toen
hadden, Marten moest een baknaam verzinnen en toen viel z`n oog op
het hondje. Een 1 en 1 is twee zodoende dragen ze al meer dan 30 jaar
deze naam voor de Bak. Marten en Janneke zijn al meer dan 35 jaar
getrouwd met elkaar, ze mochten vier kinderen ontvangen en inmiddels
9 kleinkinderen, tegenwoordig is dat bijna niet meer aan de orde, dus
maakt dit het nog bijzonderder. Marten werkt al jaren als chauffeur op
de heftruck bij van der Lee Seafish, en Janneke heeft nog niet zo lang
geleden een carrière switch gemaakt en werkt tegenwoordig in de zorg,
dus zijn ze allebei druk met hun baan. Op de vraag wat is je Hobby, zei
Marten hoe kun je dat nu vragen, de bak vanzelf en alles wat daarbij
komt kijken.
Het driedaagse bezoek is ronduit goed bevallen voor zowel bestuur als leden, we zagen er wel tegen op om met de hele bups opperdan te gaan, omdat toch vrijwel iedereen met het plaatje Preston Palace in zijn hoofd zat. Maar bij aankomst werden we zo gastvrij en vriendelijk ontvangen, buiten werden we al opgewacht door de dames van de receptie, met de kamersleutels, ze riepen bv Fam Kramer toen kwamen er 5 stellen Kramer naar voren, fam de Boer ja dan stonden er ook ineens een stuk of 7 families voor hun neus, in Preston Palace moesten we wachten tot 3 uur, en dan moesten Marten en Hendrik de sleutels zelf doen. Na de sleutel kwestie konden we door lopen naar het buffet dat klaar stond, nadat we voorzien waren van een armbandje, de kleur viel nog mee onze club werd voorzien van paars, ik zei nog tegen Breure stel je voor dat we roze om hadden gekregen, dan hadden de andere bezoekers nog gedacht dat we van de klets zijn. Het middag buffet klonk als een klok, goed verzorgd tot in de puntjes, er was een hele afdeling voor de 27 mc vereniging afgezet, compleet verzorgd met naambordjes op de tafel. Dus elke keer als we gingen eten was er ruimte zat voor ons. De bedoeling van het middag eten was volgens mij in den vreemde altijd brood eten met bijvoorbeeld een gekookt eitje, maar wat hier stond was niet normaal, tjonge jonge, ik zei tegen onze tafel gasten; dat je wel een gaatje voor vanavond overlaat. Ballen gehakt, warme worsten enz. na het buffet even de handen op de buik heerlijk knippien op de kamer. Prachtige kamer met ruime douche gelegenheid, alles aanwezig .
Ik was deze keer bij Ronnie op de Noorderpalen, zij is geboren op 26-09-1960. Haar schipnaam is De Zeezicht. Ze heeft haar bak al 35 jaar. Haar man was Piet maar is helaas overleden. Ronnie heeft dus een moeilijke tijd achter de rug. Ook haar moeder is slechts een klein poosje later overleden en daar ging ze veel mee om. Jullie begrijpen hier wel uit dat dit niet zo mooi geweest is allemaal. Het zijn tijden waarvan alleen diegene weten wat er wordt doorgemaakt als dit zelf is beleeft.
Voorlopig wel, onze onderhandelingen liepen een beetje vast. Het begon eigenlijk twee jaar geleden al, toen er strubbelingen kwamen over onze locatie waar we dinsdags en donderdags onze bingo deden, het mooie zaaltje “de Boekerie”, hiervoor moesten ze ineens geld voor hebben. Terwijl we daar al een jaar of 10 zo gebruik van konden maken. Het is ons duidelijk geworden dat er een ander management team achter het hele gebeuren zit. Die alles een beetje anders bekijkt als de vorige. Gaan we nu alles afkraken, nee natuurlijk niet. We hebben met onze vereniging bijna alle verbouwingen meegemaakt dit er tot nog toe zijn geweest. Alle verdiepingen hebben een metamorfose en de intree , alles prachtig, ook het restaurant tip top voor elkaar.
Aan ons is gevraagd ons voor te stellen (de pen doorgeven) door onze maos Linda en Hendrik de Rummy. Ik ben Jennie Snoek-de Boer geboren 26-4-1963 en getrouwd met Fokke Snoek geboren 24-09-1959. We zijn rijk gezegend met 5 dochters. We hebben nu drie kleinkinderen Twee meisjes en een jongetje. Al 38 jaar zijn we getrouwd en wonen we met veel plezier op Noorderpalen 18. Inmiddels al meer dan 20 jaar! We wonen op het ene hoekje en onze moat Ronnie op het andere hoekje. Fokke werkt op de verffabriek, dat kan ook haast niet anders; hij komt uit een schilders geslacht. Verder heft Fokke als hobby zijn ouwe brommer. Hij is hierom ook lid van de oldtimer club waar het ook heel gezellig is. Hij bekleed daar de functie van voorzitter. Jennie werkt niet meer maar doet nog veel als vrijwilligster voor Caritas, dus al met al druk genoeg. Alreeds 23 jaar zijn we lid van de 27 MC- vereniging Samen Sterk. Dat kwam destijds door hun vrienden Piet de Boer de Zeezicht en Ronnie Meun. Piet is helaas al 5 jaar geleden overleden. Als bak gebruiken we een Albrecht basis bak. We blazen volop binnen bij de bingo ha ha. Onze baknaam is de Kiekendief. Toen kwam net Flevoland op de televisie met het kiekendief logo, en dat vond Fokke toen leuk als baknaam. Zo zie je maar hoe je aan een shipname kunt komen. Jennie geeft de pen door aan maot Ronnie.
Nou groetjes en tot horens jelui!
Jennie en Fokke Snoek, De Kiekendief.
We hebben de pen doorgekregen van de Sloper. Ik ben Hendrik Bakker en mijn baknaam is de Rummy, getrouwd met Linda en samen kregen we 2 dochters. Elisabeth is getrouwd met Demmis van Zanden en hebben 2 kinderen, Nina en Sem. En samen wonen ze in Almere Buiten. Lydia is getrouwd met Jitze Westra een zoon van Meester Westra, zij hebben 2 zonen Rik en Max. Zij zijn ook lid van de bak en wonen in Tollebeek. Ikzelf werk mijn hele leven al in de vis als heftruck chauffeur en Linda al vele jaren in de zorg. De laatste jaren in het Kompas wat best zwaar is maar ze doet het met veel liefde. Als bak gebruik ik een President Lincoln, en een Antron antenne. Hiernaast ben ik bestuurslid van de 27 MC als tweede penningmeester. De bak is voor mij een echte hobby, een praatje maken en een lolletje hoort er vanzelf ook bij. Er zijn natuurlijk ook wel dingen die niet horen maar daar is iedereen zelf verantwoordelijk voor. De uitstapjes zijn ook altijd super geregeld, waar sommige bestuursleden veel werk voor verzetten. Via de bak hebben wij er een leuk stel vrienden aan over gehouden.
Ik wil graag de pen doorgeven aan Jennie Snoek baknaam de Kiekendief.
Hartelijke groeten van Hendrik en Linda
Vrijdag 17 mei was het dan eindelijk zover klaar met aftellen, hier werd al weken afgeteld, niet alleen door ons maar ook door onze oudste thuiswonende jongens, zij zouden alleen thuis blijven. Ze waren net zo opgewekt als ons, ik had nog zo gezegd acht is meer dan duizend. Heeft niet geholpen, de container moet een week eerder aan de weg gezet worden. Nu ja vooruit maar, maar wat is half acht vertrekken vroeg lieve lezer. Ik werd geroepen door Pe, ik zei wat moet je zo vroeg, nou zei Petra ik ben al een uur in de benen. Zodoende ik er ook af, ja want ze begon al op haar vingers te tellen. En bij twee stond ik ook naast bed. Met een joekel van een koffer naar beneden, brood smeren koffie zetten en alles wat daarbij moet zitten. Hups op weg naar de Poort, opgehaald door Breure. Bij de bussen aangekomen van “effe weg” zag ik tot m`n schrik een vrouwelijke chauffeur met ondeugende ogen, andere bus Pe dit gaat hem niet worden. Maar o jongens, ik moet achter af zeggen wat kon die meid sturen zeg.
Het werd dit eerste kwartaal van 2019 weer eens tijd voor een rondje langs onze bakvrienden en vriendinnen. De Omroeper, de Vink en de Wabu stapten dit keer op Donderdag 7 februari in de bus met de bak stand-by op 25.
Gewapend met een schaal vol vers gesneden Haring van Vishandel Wout Schinkel, die zaterdags op de Hofstee staat, gingen de drie musketiers op pad. De stemming die zat er gelijk al goed in en een lijst met liefhebbers werd opgesteld. Ons eerste adres was als vanouds tante Dittie en ome Jaauwk. We werden warm welkom geheten door onze bakvrienden. Het doet ons altijd goed als ze ons genacht zegt en daarom komen we graag even wat brengen. Na een roepje op kanaaltje 25 verdaagden we hierna even bij het Slopertje. Dit was als een warm bad. Helaas kregen we bij onze vriend Pieter de Sperwer geen gehoor. Inmiddels hebben we het trieste nieuws al vernomen en herdenken we hem ook vanaf deze plaats. Zijn ‘’kroosje’’ met de actuele rode baars vangsten met grote Jelle Baarssen was altijd kostelijk en als poerder leerzaam. Je wist waar je zijn moest en of er wat te vangen was. Jannie van Joop had krek in deze week ook moeilijke berichten gehad en die wilden we ook graag even een hart onder de riem steken. Dat trof want Jeannet zat daar ook ! we hebben daar kostelijk een uurtje gezeten en onze steun en onze haring gebracht. Weer terug in de bus, zijn we naar tante Trui gereden. Die lag heerlijk even op de bank af te zakken met op de achtergrond Urk Fm aan. We moesten flink ons best doen om de deur los te krijgen maar eenmaal binnen was het beregezellig. We konden tante Trui niet blij maken met de haring, ze lust alles maar krek dat niet. Op de tafel de glaasjes met sigaretten deed ons denken aan een bruiloft van vroeger. Wat hebben we gelachen!
Maandag 12 november was het dan zover de 27 mc vereniging “Samen Sterk” ging op vakantie naar Almelo, naar het welbekende hotel Preston Palace. De bus zou rond de klok van 11.00 uur vertrekken met het overgrote deel van de vakantiegangers, en een klein gedeelte zou met de auto naar Almelo gaan. Samen met Co van de Berg vertrokken wij met de auto zo rond 11.15 uur die kant op, en we zouden de toeristische route nemen. De verwachting was dat we iets later dan de bus zouden arriveren. Onderweg kwamen we nog een spoorwegovergang tegen, op het moment dat we over zouden steken kwam er van de andere kant een ambulance met loeiende sirenes aan, en waar ik al bang voor was gebeurde, het verkeer maakte ruim baan voor de ambulance, krek stonden we midden op de rails. Tis wel even schrikken, op zo`n plek sta je ook niet alle dagen. Maar goed we konden door, voor de rest ging de reis op rolletjes. Al moest ik de lampen van de auto iets naar beneden stellen, want we lagen wat achterover met de auto, er waren al wat auto`s naar ons aan het knipperen. Drie rolkoffers en een vracht chocoladeletters e.d. deed de auto achter overhellen. Bij de poort met de slagbomen aangekomen, zat daar het mannetje wat daar al een jaar 11 zit, zolang kennen wij die al, hij vroeg op gezette toon: wat komen jullie doen, op mijn beurt met mijn stem op zijn toon hoogte “Bowlen” Ruiten is de naam 27 mc, “ dan is het oke ” , en de slagboom ging open. Yes riep Co vanaf de achterbank. Beetje motregen was voorspelt, en inderdaad het weer viel een beetje tegen, maar dat kon de pret niet drukken. We liepen de vernieuwde ingang in, het was helemaal verbouwd, het was adembenemend indrukwekkend zoals je nu het hotel binnenkomt, ze hadden het afgelopen jaar flink met de hamer in de ronde getimmerd, speciaal voor de groep Urkers, was er een lounge gemaakt om als daar behoefte aan is, even je terug te kunnen trekken en je op je gemak even je benen kan strekken.
